Her zaman toz pembe olmadı tabi annelik…

Güleç yüzlü bir bebek yetiştirmek, pozitif bir anne olmak, hem evini çekip çevirmek, hem sosyal medya iletişimini ve işlerini devam
ettirmek göründüğü kadar basit ya da tesadüf değildi.
Anneysen güçlü olmak zorundasın bir kere. Hatta bu zorundalıktan ötürü değil; iç güdüsel bir davranış biçimi olarak değiştiriyor
hayatını.

Topluma faydalı bir birey kazandırmak için emek vermek, Tanrı’nın emanetine iyi bakmak, onu koşulsuz sonsuz sevmek… Toz Pembe olan annelik hissinin ancak çevrende sana destek olan, sevgisi sadakati ve ilgisi ile yanında olduğunu hissettiren bir ailede mümkün olduğunu anladım.

Doğduğu an; daha ameliyathanede kollarıma verdikleri an anlamıştım. Yo hayır. Bedenimde taşıdığım ; o daha bir bezelyeden bile küçükken
anlaşmıştım hayatımdaki tüm doğrularımı , yanlışlarımı yeniden gözden geçireceğimi…. Pembesi gidince tozunun kalacağını anlamıştım demek ki..

Ne uykusuzluk, ne yorgunluk kesinlikle benim için sorun olmamış; lohusa sendromu neymiş anlamamıştım. Üstelik bebeğim henüz 18
günlükken annemin Antalya’ya dönmek zorunda olması, Tanem’in babasının sürekli yoğun iş hayatı nedeni ile hep yalnızdım. Bebeğimi yalnız büyütüyordum. Kimseden destek almaksızın. Kendi bilgim, görgüm, öngörüm ile büyüyordu Tanemcik.

Meleğim hep huzurlu bir bebek oldu. Bana yoldaş, arkadaş, can, kan oldu. Hayatımın içine karıştı benimle birlikte. Sorumluluklarımı yerine
getirirken ben; o hep kucağımdaydı. Ve göz göze bakıp gülümsedik her daim.

O aşı olurken ağlar; ben ağlardım. O Ce-Eee lerime güler ben gülerdim. O heyecandan kendini titrete titrete kahkaha atarak değişik sesler
çıkarır ben çılgına bağlardım 🙂 Annelik çılgınlıktı; anneysen çılgınca bağlısın işte yavrunun her anına.
Ancak doğumdan sonraki büyülü günler yerini oldukça zor günlere bıraktı.

Yaşadığım bir takım üzüntüler, önceleri fazlaca olan anne sütümü azalttı. Anneysen seni en üzen konulardan biri masum bebeğinin başkaları
yüzünden rızkının gitmesi oluyor.

Bebeğimin üzüntümü hissetmemesi için verdiğim mücadele paratoner gibi stres algıladıkları için tabi ki yetersiz oldu. Uyku düzeni
bozuldu. Geceleri uyumayıp huzursuzlanıyor, oynamak, uyumamak istiyordu.
Uzulduğum onca şeyin yanında beni en çok üzen şey bebeğimin bu olaylardan etkilenmesiydi.

Bu süreçte süt arttırma  ve özellikle de uyku eğitimi konusunda www.anneysen.com dan yardım aldım. Başka annelerin de deneyimlerini paylaştığı; uzman görüşlerinin yer aldığı annelere özel bu mecrada annelik ve bebek adına ihtiyaç duyacağımız tüm bilgiler mevcut. Güzel ve güncel bir kaynak. Halka açık eğitimler de düzenliyor; anneleri eğitiyorlar. Neyse ki uyku sorununu da , süt konusunu da çözdük.

Şimdilerde her şey yoluna girmeye başladı. Ama bunun tek sebebi geçen zamanı “ilaç” gibi kullanmayı öğrenmemden geçti. Bebeğim
6-7 aylıkken annemlerin bulunduğu şehir olan; memleketim Antalya’ya geldim. Çocukluğumun
geçtiği; ilk genç kızlık anılarımın olduğu şehirde büyütmek istedim kızımı. Bana da; kızıma da çok iyi geldi bu süreç. Şimdilerde kalabalık ve
sıcacık ailemin desteğini de alarak büyütüyorum kızımı.
Tanem’den önce bu kadar güçlü değildim ya da gücümün farkında değildim. Şu an üstesinden gelemeyeceğim hiç bir şeyin olmadığının farkındayım. Yeter ki ilahi güç; Allah da istesin.

Dedim ya Anneysen, güçlüsün işte. Zorunda olduğun için değil
iç güdülerinle aldığın kararlar ve girdiğin yol seni mutlu sona taşıyor.

İlk bayramını kutladık mesela geçtiğimiz günlerde. Nasıl
büyük bir heyecandı benim için. Ona kendi çocukluğumdaki adetleri öğretmek, o henüz anlayamıyor bile olsa onunla paylaşmak beni çok heyecanlandırdı.

Dişleri çıkıyor mesela bugünlerde. Aylardır beklenen o inci tanesi kendini gösterdi. İlk ısırığından bugün aldım nasibimi. Hem canım yandı
hem hoşuma gitti. Dedim ya annelik çılgınlıktır. O artık daha rahat yemek yiyebilecek diye seviniyorsun anneysen. Canının yandığı yer çok hassas da olsa, acısa da acımıyor işte 🙂

Tüm doğru bildiklerimi masaya yatırdım; yanlış diye düşündüklerimi sineme sardım. Ölçtüm tarttım. Hayat öğretiyor dedim. Anneysen daha da meyilli oluyorsun öğrenmeye.
Neyse ki tozu gitti, pembesi kaldı diyorum 🙂 Annelik serüvenimin henüz 9+9. sayfasındayım belki ama inanıyor ve hissediyorum ki bundan
sonra hayat bizim için çok daha güzel olacak. Hem ne demişler? Anneysen umut eder; mutluluk biriktirirsin